Jak przez mgłę, czyli droga na Śnieżkę.

Wybierając górskie szlaki w kierunku Śnieżki, zdecydowaliśmy się na przejście jednego dnia z Karpacza do Schroniska Samotnia położonego nad jeziorem i powrót tą samą drogą. Któregoś z następnych dni, mieliśmy już wspiąć się na samą Śnieżkę. Pogoda była jednak kapryśna - lało jak z cebra, codziennie w innej części dnia.
Dwudniowe oczekiwanie, ze zwiedzaniem Karpacza przy okazji, pozwoliło mi na zaoszczędzenie odrobiny czasu na bieganie. O tak, zdecydowanie kocham górskie biegi najbardziej na świecie. Nawet idąc szlakiem w towarzystwie rodziców i brata, nie wytrzymywałam i czasami przetruchtałam kawałek. Widząc ludzi startujących dwunastego lipca w Biegu na Śnieżkę, okropnie żałowałam, że nie dowiedziałam się wcześniej o tych zawodach by móc się przygotować i wziąć udział. Coś jednak się zmieniło: Pojechałam zniechęcona do biegania przez powtarzające się od jakiegoś czasu porażki, kryzysy, kontuzje. Męczyłam się w nim sama ze sobą, a wróciłam znowu z uśmiechem zakładając treningowe buty i lecąc w nieznane. Nie wiem czy to zasługa przeczytanej na wakacjach "Ukrytej siły" Richa Rolla czy tych górskich treningów. Może to po prostu była idealna motywacyjna kombinacja :)

Po dwukrotnym odłożeniu dłuższej wędrówki, postanowiliśmy wjechać wyciągiem do połowy trasy, a resztę przespacerować. Już w połowie jazdy przydały się przeciwdeszczowe ciepłe kurtki. Na górze, mimo ochrony, przemoczeni już do suchej nitki, wypiliśmy ciepłą herbatę i ruszyliśmy dalej.

Jak przez mgłę. I nie, nie chodzi tu wcale o moją krótkotrwałą pamięć ani nawet o poślizg, z jakim ten wpis powstaje. Mowa tu o najprawdziwszej mgle, gęstej jak mleko, sunącej delikatnie w górskich dolinach, wciskającej się w każdy zakamarek skały, ścieżki, drzewa i ukradkiem kręcącej moje włosy. Na górze nie było widać nic, w mgle znikała osoba idąca kilkanaście metrów przed nami, wyłaniały się z niej tylko kolejne kamienie i kontury drogi po której stąpaliśmy. Biało, biało wszędzie. Zdołowani mało owocną wyprawą, weszliśmy na samą górę, na planszach ze zdjęciami zobaczyliśmy jaki rzeczywiście jest widok w dół i zaczęliśmy schodzić czerwonym szlakiem w kierunku Karpacza. Czerwony szlak jest najbardziej stromą trasą na Śnieżkę i chyba też z najlepszymi widokami. Wraz ze ostrożnym schodzeniem, mgła ustępowała albo przesuwała się lekko, odsłaniając skalne wodospady i drzewa wyglądające jakby zostały właśnie wyjęte z horroru. Hm, to naprawdę warto zobaczyć i to koniecznie przy takiej pogodzie! Koniec długiej wędrówki zwieńczony został słońcem wychodzącym zza chmur i obiadem w pobliskiej restauracji :)

Do Karpacza wrócę kiedyś, żeby wbiec na Śnieżkę! Serce jak zwykle zostawiam w górach.